ZAŁOŻYCIELKA ZGROMADZENIA

Sługa Boża Wincenta od Męki Pańskiej Jadwiga Jaroszewska urodziła się 7 marca 1900 r. w Piotrkowie Trybunalskim. Od wczesnego dzieciństwa charakteryzowała Jadwigę wielka wrażliwość na ludzką niedolę i pragnienie służby ludziom, od których inni stronili. Podczas pierwszej wojny światowej brała czynny udział w niesieniu pomocy na terenie swojego rodzinnego miasta: odnajdywała ubogie rodziny wielodzietne, obłożnie chorych, dziewczęta moralnie zagrożone, pielęgnowała rannych żołnierzy. Jadwiga odczuwała wielkie pragnienie poświęcenia swojego życia Bogu poprzez służbę ludziom najbardziej nieszczęśliwym: słabym, odrzuconym, upośledzonym, noszącym na sobie piętno wzgardy.

1.Rodzice, 2. Jadwiga w pierwszym roku życia 3. przed wstąpieniem do klasztoru

 Dnia 6 stycznia 1926 r. Jadwiga Jaroszewska - Matka Wincenta - podjęła pracę w szpitalu św. Łazarza w Warszawie przy ul. Książęcej 2, na oddziale dla wenerycznie chorych, przymusowo leczonych. Dzień ten uważała za datę założenia swojego Zgromadzenia. W niedługim czasie zgłosiły się pierwsze kandydatki. Matka Wincenta swojemu Zgromadzeniu nadała charakter ekspiacyjny. Jego misję w Kościele i świecie określiła w następujący sposób: „Bóg w wyrokach niezbadany, powołując nasze Zgromadzenie do samodzielnego życia w Kościele świętym, powierza mu myśl swoją: Mądrość Przedwieczna domaga się od stworzeń uwielbienia dla swej Sprawiedliwości”. Dla urzeczywistnienia tej idei Zgromadzenie podjęło posługę ludziom najbardziej nieszczęśliwym: moralnie zaniedbanym, upośledzonym, chorym w szpitalach epidemicznych, skórno-wenerycznych, więźniom i ich rodzinom, itp. ...

W domach, które założyła Sługa Boża Matka Wincenta - wychowywała i kształciła młodzież i dzieci, o różnym stopniu upośledzenia, według wypracowanego przez siebie programu, który nazwała „systemem rodzinkowym”. Naczelnym zadaniem tego systemu było (i jest do dzisiaj): „Stworzenie we wszystkich miejscach pracy atmosfery domu rodzinnego, przenikniętej miłością na wzór rodziny naturalnej”. Założycielka była przeświadczona i w tym utwierdzała siostry, że „jedynym i najlepszym sposobem trafiania do dusz jest miłość”. Apostolstwo wśród dzieci upośledzonych określiła jako „dziedzinę specjalną” w misji Zgromadzenia. Mówiła, że „dzieci te choć nieświadomie to jednak dopełniają one braki udręk Chrystusa w swoim ciele dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół. Cierpieniem, choć niedobrowolnym, wskazują na potrzebę pokuty, na konieczność zadośćuczynienia, wskazują, że Sprawiedliwości Bożej musi się stać zadość”.Od 1926 r. Matka Wincenta pełniła obowiązki przełożonej generalnej, choć kilka razy prosiła o zwolnienie jej z tego urzędu, przede wszystkim wskutek pogarszającego się zdrowia. Pomimo tego, iż często była obłożnie chora, pracowała bardzo intensywnie, kierując sprawami Zgromadzenia i sióstr. Gruźlica nerki oraz ogólne zakażenie organizmu (prawdopodobnie była to choroba nowotworowa) przysporzyły Matce Wincencie wielkich cierpień, szczególnie w piątki, jak i w ostatnim okresie życia.Opatrzona Sakramentami Świętymi zmarła 10 listopada 1937 r. w Warszawie, w otoczeniu sióstr. Dnia 12 listopada 1937 r. ks. abp Stanisław Gall odprawił mszę świętą żałobną w katedrze warszawskiej. 12 listopada 1937 r. zwłoki Matki Wincenty zostały przewiezione do domu zakonnego „Samaria” w Niegowie. Ciało Założycielki zostało złożone na cmentarzu niegowskim. Przewidzianej w toku procesu beatyfikacyjnego ekshumacji dokonano dnia 8 kwietnia 2006 roku. Doczesne szczątki Sługi Bożej zostały przeniesione do kościoła parafialnego pw. Świętej Trójcy w Niegowie i złożone w kaplicy św. Judy Tadeusza.

KRÓTKA HISTORIA NASZEGO DOMU

Dom Pomocy Społecznej dla Dzieci w Pruszkowie był zorganizowany i od początku prowadzony przez Zgromadzenie Sióstr Benedyktynek Samarytanek Krzyża Chrystusowego. We wrześniu 1931 roku Założycielka Zgromadzenia Matka Wincenta Jadwiga Jaroszewska zakupiła od Rady Powiatu Pruszkowskiego dom przy ul. Żbikowskiej i przeznaczyła go dla ok. 100 dziewcząt o głębokim stopniu upośledzenia umysłowego. Jego patronką została św. Gertruda - wielka mistyczka benedyktyńska żyjąca w XII w. Dzieło zapoczątkowane przez Matkę Wincentę przetrwało trudny okres międzywojenny oraz czas okupacji, i pomimo ciężkich warunków rozwijało się. Siostry starały się, by życie w domu w miarę możliwości, toczyło się normalnie, by system rodzinkowy wypracowany przez Założycielkę nadal funkcjonował. Siostry wychowawczynie uczyły dziewczęta, przygotowywały je do Pierwszej Komunii Świętej. Po zakończeniu wojny starsze dziewczęta, które były przygotowane do samodzielnego życia, wychodziły za mąż, pracowały w fabrykach, odchodziły z domu. Na ich miejsce Wydział Opieki Społecznej kierował wychowanki upośledzone w stopniu znacznym i głębokim. Placówka stała się głównie domem opieki, gdzie kładziono główny nacisk na pielęgnację niż na kształcenie. Siostry nie zaprzestały pracy wychowawczej. Wykorzystywały warunki życia w „rodzince”, by wyrabiać dobre nawyki, budzić do myślenia, usprawniać manualnie, uczyć i przygotowywać do prostej pracy.